Swiss City (halve) marathon Luzern

Tussenstop 

Afgelopen zondag was het dan eindelijk zover, de halve marathon in Luzern. Met in totaal 19 lopers van ons bedrijf trokken we in twee golven richting Zwitserland. Een deel ging al vrijdag met de auto, en de rest ging zaterdag met een gehuurd busje (over de kwaliteit van het busje zal ik het niet hebben, maar als je wilt weten waar je GEEN busje moet huren, moet je maar een berichtje sturen, dat kan ik je haarfijn vertellen)...

Wachten bij de grens

Zaterdagochtend om kwart voor 7 verzamelden we met zijn zevenen in Gouda, voor wat een behoorlijk
lange reis zou worden. Geheel tegen de cultuur van ons bedrijf in, was iedereen op tijd en om 7 uur vertrokken we. En om een laaaaaaang verhaal kort te maken, ongeveer 11 uur later reden we de parkeerplaats van ons hotel op, bijna letterlijk gaar (er zat geen airco in de bus).

PASTA!!!

Het weer in Luzern was schitterend en na even opfrissen op de hotelkamers gingen we al lopend richting het centrum om eens lekker een bordje (of twee) pasta tot ons te nemen.
Aan tafel ging het natuurlijk over raceplannen, pijntjes tijdens de training, lange of korte loopkleding en
natuurlijk wat het weer zou gaan doen de volgende dag. Ook werden er diverse tactieken geopperd om ervoor te zorgen dat we op tijd zouden opstaan; de wintertijd zou die nacht ingaan namelijk, en daar doen ze in Zwitserland net zo goed aan als bij ons. De één zette de tijd op zijn telefoon alvast goed, de ander zette gewoon twee wekkers. Een derde zette de timer aan (persoonlijk vond ik die het meest briljant).

Uiteindelijk op tijd naar bed en na nog even het thuisfront welterusten te wensen deed ik een poging om te gaan slapen. Helaas was de combinatie van een vreemd bed (en dan vooral dat veel te slappe kussen) en de vreemde geluiden van een collega niet ideaal voor een goede nachtrust en ik werd dan ook niet helemaal fris wakker de volgende ochtend.
Aan het ontbijt viel het ons op dat het weer toch wel wat was omgeslagen, het regende namelijk behoorlijk. De lang/kort discussie werd nog even herhaald.

Om 8 uur verzamelden de halve marathonlopers zich in de lobby van het hotel om langzaam de 2 km richting de start te lopen; het was er intussen niet veel zachter op gaan regenen. Bij de receptie werd daarom een rol vuilniszakken geclaimd en die werden snel tot poncho gepromoveerd.

Om een lang verhaal kort te maken, warming up en wachten in het startvak gebeurde in de stromende regen, en ook toen het startschot klonk, kwam het nog met bakken uit de lucht.Dat zou overigens duren totdat ik over finish kwam.

Het startvak was trouwens wel een mooi voorbeeld hoe het ook kan, zeker in vergelijking met wat ik tijdens de 10 km loop in Rotterdam meemaakte. Waar er in Rotterdam om de startvakken heen hekken staan met "grensbewakers" erbij om te controleren of je wel in het goed startvak staat, in Luzern stonden er gewoon bordjes met geschatte eindtijden erop, zowel voor de hele als de halve marathon. En tot mijn verbazing gingen ook de meeste mensen bij zo'n bordje staan.
Vanachter liepen we het startvak in, en telkens bij een dergelijk bordje moesten we ons erdoor wurmen tot we bij het bordje voor de 1:50 waren. Ik was weliswaar van plan om op 1:55 weg te gaan, maar ach, zo stond ik in ieder geval nog even gezellig te wachten tot het startschot zou klinken.

Na het startschot liepen we eerst richting het oude centrum langs de befaamde houten brug en verdwenen daarna langs het station en wat slingers de "bergen" in. De eerste twee kilometers liep ik samen op met collega Harmen en die gingen in 5:20 gemiddeld. Hij wilde graag bij de pacers van 1:50 blijven en versnelde wat, ik liep in mijn eigen tempo door (toch die km in 5:08) en zag hem langzaam uit het zicht verdwijnen.

Uit het hoogteprofiel wist ik dat er in de eerste helft van het parcours een tweetal klimmen zouden zitten, maar door mijn collega's waren die afgedaan als een door Van Brienenoordbrug. Onderaan die klim wist ik al wel dat dat een lichte onderschatting was.
Ik hield me aan mijn plan (op het gemakje omhoog lopen), maar voelde het toch al wel in mijn bovenbenen. Hier haalde collega Linda mij in, maar ook haar liet ik lekker gaan. Ook liep de hartslag wat op ondanks het inhouden. In de afdaling daarna rustig blijven en de hartslag weer laten zakken. Op het moment dat de hartslag weer was wat hij voor de klim was, ging weer mijn tempo lopen.

Na deze eerste klim kwam de eerste verzorgingspost in beeld en dat leidde (zoals altijd) weer tot chaotische toestanden. Mensen die opeens stoppen, van links naar rechts schieten en vice versa en ik maar slalommen en er een shuffle uitgooien waar de gemiddelde ballroomdanser jaloers van wordt. Maar ik kon toch redelijk doorlopen daar.
De kilometer met de klim ging natuurlijk iets langzamer dan daarvoor, maar in kilometer 5 pakte ik het tempo weer goed op en kwam op 5 km (op het horloge gekeken bij het bordje) door in 27:03, 12 seconden voor op het schema van 1:55.

Op 8 km volgde de tweede serieuze klim, en ik paste hetzelfde recept toe. Ik liep op het gemak soepel naar boven, terwijl ik om me heen velen hoorde zuchten, puffen en steunen. Op weg naar beneden weer de rust gepakt en daarna weer het tempo opgepakt.

Bijna halverwege, gaat nog soepel

Intussen liepen we zo dicht langs het water van het meer dat 1 misstap een frisse duik betekende. Niet dat dat veel uitgemaakt had, want intussen was mijn shirt al doorweekt van de regen.
De kilometers gingen lekker snel voorbij en op het 10 km punt klokte ik zelf 54:07. Dat betekende een seconde langzamer over de tweede 5 km dan over de 1e. Dat ging lekker.

De klimmetjes hadden we intussen gehad en het ging nog steeds lekker. Het tempo bleef constant en het publiek was geweldig. Ondanks het slechte weer stonden overal mensen langs de kant en die deden ook heel erg hun best om de stereotypen te bevestigen. Mensen met koeienbellen, mensen met alpenhoornen (of is het alpenhoorns?), ze waren allemaal enthousiast en moedigde luidkeels aan. Op 12 kilometer kon ik met goed fatsoen een plas echt niet meer ontwijken en ging ik met een doorweekte rechterschoen verder.
Kilometer 15 kwam al in zicht voor ik er erg in had. Het horloge gaf 1:21:11 aan (weer 27:04) en ik voelde me nog superfris.

Tijd om wat te versnellen dacht ik. Dat deed ik dan ook. De kilometertijden kropen weer onder de 5:10 en zelfs richting 5:00. Maar de organisatie had nog wat verrassingen voor ons in petto. Zo liepen we eerst langs het spoor over twee stukken onverhard wegdek en lagen er ook nog heel wat stukken met wat wielrenners kasseien zouden noemen. Op één van die stroken ging bijna door mijn enkel, maar ik had nog net genoeg controle om te corrigeren. We liepen door een donkere parkeergarage met harde muziek, glow in the dark publiek en dat gaf een nodige oppepper. Op 18 km begon ik het hogere tempo wel te voelen in mijn benen,

Op 18 km ging het zwaarder

maar ik hoefde het tempo nog niet op te geven tot kilometer 20.
In dat stuk kwam ook een pacer van 1:55 voorbij. Nogmaals kijkend op mijn horloge wist ik zeker dat ik ruim daaronder liep, dus als ik in een stripverhaal had gezeten, hadden er boel vraagtekens boven mijn hoofd gestaan. De pacer leek zelf de weg een beetje kwijt, want ze liep helemaal alleen, keek nog eens achterom, stopte (ik haalde haar weer in) en kwam me dan weer voorbij gespurt. Niet echt lekker lijkt me als je met zo'n haas meeloopt.

Die laatste 5 km ging in ongeveer 26:40 en ik kwam (denk ik) door in 1:47:50, maar toen was de koek toch wel zo'n beetje op. De laatste kilometer ging in 5:30 (ik kon de schade nog beperken) en zodoende klokte ik zelf op de finish een tijd van 1:54:21 (ik was wat te laat met afdrukken). Ik kon een traantje en een glimlach niet onderdrukken na het passeren van de finish, maar ik was dan ook enorm blij met de tijd, die ik eigenlijk niet verwacht had met de voorbereiding van de laatste 2 maanden.

In de officiële uitslag bleek dit 1:54:02 te zijn (had ik dat geweten dan had ik nog een eindsprintje eruit gegooid). Toch weer ruim 5 minuten van mijn PR afgehaald, dat maakt ruim 20 in totaal voor dit jaar...

Na de finish kreeg ik een medaille uitgereikt, een megabidon met Isostar in mijn handen gedrukt en kon ik een alcoholvrij biertje ophalen aan de tap. Verderop kregen we ook nog een loopshirt als aandenken.

Een groot deel van mijn collega's was al binnen, maar de meesten nog niet eens zo heel lang. Het bleek dat we met zijn zessen binnen 5 minuten van elkaar gefinisht waren. Na mij volgden nog 4 collega's, iedereen heeft het dus gehaald.Snelste van onze groep was Sven die de 21 km afraffelde binnen 1:25 en daarmee tweede Nederlander was. Op twee na liep iedereen gelijk of beter dan zijn of haar streeftijd, een top team prestatie dus.

Nadat iedereen binnen was zijn we richting hotel gelopen in een intussen heerlijk zonnetje. Mijn schoenen sopten aan alle kanten en mijn sokken kon ik uitwringen. De warme douche was heerlijk en na even heel kort op bed gelegen te hebben zijn we met zijn allen de lopers van de 5 mijl gaan aanmoedigen en de lopers van de hele marathon gaan binnenhalen.

Na afloop was het natuurlijk tijd voor een drankje in de stad en we sloten af met een etentje in een steakhouse gevolgd door een mcflurry om het af te leren...

De terugreis maandag ging een stuk vlotter dan de heenweg, en om kwart over 6 's avonds waren we weer thuis, moe maar voldaan.

Al met al een geslaagde loopreis.